Pleiku - Dalat - Mui Ne - Nha Trang - Hoi An en Hue Vietnam

Vietnam dus....

Maar vooraleer ik over Vietnam begin, nog even over mijn laatste dag in Cambodia. Een lokale Cambodiaan had me uitgenodigd voor een partijtje voetbal in het lokale stadion. Dat kon ik natuurlijk moeilijk weigeren. In het lokale stadion, waar zo'n honderd toeschouwers aanwezig waren, speelde ik tegen de lokale voetbalploeg. Zowel supporters als spelers waren uiterst benieuwd wat die blanke uit zijn schoenen kon toveren. Mijn (wandel)schoeisel was niet ideaal, maar dat geeft niet. Bij mijn eerste balcontact schoof mijn steunbeen onderuit, en ging ik tegen de grond, tot hilariteit van alle spelers en supporters. Het tweede balcontact, weer van dat... Ik ben dan maar op een andere positie gaan spelen, ergens waar het gras (of beter gezegd onkruid) er minder vochtig bijlag. Het was een plezant matchke. Ik heb 2 keer kunnen scoren. En er liepen een paar redelijk technische spelertjes tussen. Enkel jammer dat ze niet echt samenspelen. Eigenlijk spelen ze zoals de modale Cambodiaan in het dagelijkse leven; opportunistisch, lui, afwachtend en speels.

Maar nu echt Vietnam dus...

intro:
Ik sta op straat met een eigenaar van een Vietnamees guesthouse te praten, aan de overkant van de straat staat een groepje Zweedse meisjes mooi te wezen. We staan net langs de gracht en er loopt voor onze neus een rat voorbij. In een snelle beweging gaat de Vietnamees op de staart van het diertje staan, en neemt het vervolgens bij de staart vast. De Zweedse dames kijken ontzet in onze richting. Plotseling gooit de man de rat in de lucht en geeft er een lel tegen, zoals enkel een echte doelman dit kan. De rat zweeft door de lucht. De meisjes kijken nu met opengesperde mond onze richting uit. En meneer de Vietnamees roept de meiden toe; 'Welcome to Vietnam!'

Na een bustocht van enkele uren kwam ik in Pleiku terecht. Een middelgrote provinciestad, waar helemaal geen toeristen komen. Al snel kreeg ik door dat er haast niemand Engels spreekt of verstaat. Uiteindelijk toch een guesthouse gevonden en daarna op zoek gegaan naar een restaurant. Ik kwam terecht in een lokale eettent. Ik stond daar het lokale menu te bestuderen, en probeerde met mijn beste Vietnamees er samen met de kok iets uit op te maken, toen ik door lokale mannen uitgenodigd werd om me aan hun tafel te vervoegen. Ik moest niets betalen en ze lieten mij enkele lokale specialiteiten proeven. En vodka lusten ze ook graag. Heel fijne ervaring.
In de namiddag moest ik uitzoeken hoe ik in Dalat terecht ging komen, want in Pleiku is niet echt veel te beleven. Dalat is een bergstad, enkele honderden kilometers naar het Zuiden. In mijn guesthouse verstonden ze me niet of konden ze me niet helpen. Dan maar te voet richting busstation, zo'n 5 km verder op. Ondertussen had ik al enkele woordjes Vietnamees vanbuiten geleerd (busstation, bus, enzo) en toen ik ergens aan een theehuis de weg vroeg, bood een klant mij spontaan een rit aan richting busstation. Daar regelde hij mijn busticket en bracht me - na een theetje aan het theehuis - ook weer terug richting guesthouse. Zo leuk; niet-toeristische plaatsen, daar wordt je ten minste nog goed ontvangen....

Mij Vietnameese eetkameraden in Pleiku

Reisroute, ondertussen zit ik al boven Hue in Vietnam

De volgende dag met de bus richting Dalat. Het toffe aan Dalat is het klimaat. Het is hier minder heet, omdat je je hier op ongeveer 1500 meter hoogte bevindt. Het landschap is bergachtig, en het doet me een beetje aan de Alpen denken. Je hebt hier ook heel wat landbouw, die door het klimaat enkel in deze streek kan verbouwd worden (koffie, artisjok, aardbeien....). Op de bus naar Dalat zaten enkel Vietnamezen. Slechts eentje kon er Engels. Hij was politieagent. Hij bood me spontaan aan om me met de brommer naar een goed guesthouse in Dalat te brengen. Dat kon ik niet weigeren. Verder hoorde ik (voor de zoveelste keer ;-) ; "you, very hansome", en ze vroegen mij of ik geen Vietnamese vrouw moest hebben. Ik bedankte met een vriendelijk lachje en ik antwoordde; "me not very hansome, just little bit different". De busrit was niet zo confortabel. De Vietnamees is van nature uit al een klein fragiel manneke, dus veel beenruimte hoefde ik hier op een lokale bus niet te verwachten. Bovendien kwam de dikste Vietnamese vrouw die ik tot dan gezien had naast me zitten. Gelukkig had ik mooi uitzicht door het raam. Mevrouw had dan ook nog eens serieus last van reisziekte, en zat dan ook constant in haar plastiek zakske te braken. Het rook naar de noedels (maar dan een beetje zuriger) die we die middag bij de busstop gegeten hadden. De zakjes passeerden onder mijn neus richting raam, die ze daardoor naar buiten kieperden. Gelukkig kwam er net achter mij plaats vrij, zodat mevrouw achter mij kon gaan plaatsvatten, een ander (tenger) vrouwtje kwam langs me zitten, maar al snel geraakte ze zo gegegouteerd van de kotsgeluiden, dat ze het gangpad - 5 meter voor me- prefereerde. Nu had ik terug beenruimte, de geluiden achter mij nam ik er maar bij.

In Dalat heb ik de lokale touristische atracties bezocht. Eerst was er 'crazy house', een guesthouse dat er een beetje uitziet als een attractie van de efteling. Iedere kamer heeft een verwijzing naar een dier. Zo is er de giraffenkamer, de berenkamer,... En alles heel leuk ingericht zoals in een sprookje. Bovendien zijn er heel veel geheime gangen en brugjes, met als gevolg; ik voelde me weer even 10 jaar oud. Voor de geinteresseerden; de architect is Dang Viet Nga, een van de gerenomeerde architecten uit Vietnam.  ( http://en.wikipedia.org/wiki/Hang_Nga_guesthouse )  
Een andere dag heb ik een motor gehuurd en ben ik wat gaan rondrijden. Ik kwam aan een berg terecht, die in mijn reisgids vermeld stond. Dus daar maar gestopt en naar boven gewandeld. Had ik me hier toch even vies mispakt. Het was zwaarder dan gedacht. Tijdens mijn wandeling ben ik 2 Zwitsers, die met de brommer door Vietnam aan het trekken waren, en een Fransman tegengekomen. Met de Fransman ben ik nog een waterval gaan bezoeken, en 's avonds een paar pinten gaan pakken.


Het centrum van Dalat



Uitzicht vanaf de top van de berg

'crazy House' in Dalat

Na Dalat ben ik naar de kust getrokken, naar Mui Ne meerbepaald. Dit was duidelijk een toeristische trekpleister. Veel toeristen die er komen surfen, kitesurfen of op het stand komen vegeteren. Ik ben er naar de beroemde duinen gaan kijken. Het is precies een klein stukje Sahara. Natuurlijk denkt de lokale Vietnamees dat daar geld uit te kloppen valt. De toerist wordt haast opgedrongen om een plastieke plaat van de lokale verkoopsters te kopen om dan vervolgens al 'zandsleeend' van de duinen af te dalen. Probleem was; mijn plaat schoof van geen meter. Het lokale verkoopstertje heeft me haast van de top van de duin tot beneden geduwd. Nadien ben ik in de lokale haven wat  naar de bootjes gaan kijken. Verder was het eten in Mui Ne (seafood en vis) goed te pruimen. Tot zover Mui Ne.

mijn zand-slee verkoopster

 

duinen aan Mui Ne





een zeekoe

Nadien was het de bedoeling om naar Hoi An door te reizen, met nog een tussenstop in Quy Nhon. Het vervelende is; eens je op het toeristische spoor terecht bent gekomen, is het moeilijk om er vanaf te geraken. Ik kon geen bus vinden tot Auy Nhon, ofwel moest ik heel veel betalen. Dan maar via een tussenstop in Nha Trang richting Hoi An. Over Nha Trang ga ik niet te veel woorden aan vuil maken. Een erg toeristische plaats, veel getoeter en uitgelaten Australische wulpse vrouwen. Kortom; een plaats om snel te verlaten.
De volgende dag kwam ik in Hoi An aan. Hier had ik met Marion, de Duitse meid van In Cambodia afgesproken. Zij heeft ondertussen 10 dagen in Zuid-Laos gezeten, terwijl ik al richting Vietnam was getrokken. We gaan nu voor een wat langere periode rondreizen.
Hoi An is bekend omwille van zijn oud stadsgedeelte, dat volledig intact is gebleven tijdens de Vietnam-oorlog. Het is een hele romantische plaats. 1 dag zijn we naar de marmer-grotten gereden, een grote rots, met pagodes en grotten met boedha's erin en zo. Verder een beetje strand, eten en luieren. Deze keer hadden we een mooie hotel met zwembad, zodat we het eens wat kalmer aan konden doen. Na Hoi An was Hue aan de beurt. Eigenlijk zowat hetzelfde als Hoi An, alleen wat groter. Geschiedkundig is Hue een belangrijke stad, we hebber er dan ook heel wat dingen bezocht. Maar ik begin dat 'site-seeing' een beetje beu te geraken.

omgeving Hoi An

vissen in Mui Ne

Hier ga ik het voorlopig bij laten. De reis zet zich voort in Noordwaartse richting, richting Dong Ha en Dong Hoi, ook komt de Demilitarised Zone (grens Noord- en Zuid Vietnam) aan bod. Daarna richting Hanoi, de milioenenstad en vervolgens waarschijnlijk opnieuw naar Laos....
Verder wil ik een aantal vrienden een fijn Afro-lanino festival toewensen.

groeten
Steven