avontuur 10; Ventiane - Bangkok

Hallo,

Hier een update.
Na een dag of 4 Luang Prabang was het tijd om richting Bangkok te reizen om onze visa's voor Myanmar te regelen. Deze reis werd opgespitst in 2 etapes, met een tussenstop in Ventiane, hoofdstad van Laos. Om tot Ventiane te geraken hebben we de goedkoopste bustickets genomen die we vinden konden. We betaalden 11 euro voor een nachtrit van ongeveer 12 uur. Aan de voorkant van de bus stond met grote letters; VIP-express. Dat zag er dus goed uit... De realiteit was echter anders. De volledige bus werd volgestouwd. In het gangpad werden zakken rijst gestapeld, die dan als zitplaats gebruikt werden voor de minder gegoede Lao. Op de plaatsen waar geen zakken lagen, werden krukjes geplaatst zodat de capaciteit van de bus nog extra verhoogd kon worden. Ik zat in een zetel aan het gangpad. Beata rechts van mij, aan het raam. Links van mij een hoop zakken rijst, met een oud vrouwtje erop. We waren nog maar nauwelijks vertrokken of de eerste overgeef-geluiden weerklonken in de bus. Het oude vrouwtje langs mij had zich gelukkig voorzien van een plastiek zakje. Blijkbaar, zo hoorde ik, kunnen de lokale oudjes moeilijk tegen busreizen, omdat ze dit toen ze jong waren haast nooit deden, en het dus ook niet gewoon zijn om te doen. Anyway, ze bleven maar overgeven, bij mij in de buurt. Gelukkig zette de bus-schauffeur wat luchtige muziek op, volumeknop op 10. Nu schalde er leuke Lao hitparade-muziek door de bus, een hele verademing. Enkel bij de pauzes tussen de nummers in, namen de braakgeluiden weer de bovenhand. In het begin was die Thaise muziek nog wel te pruimen, maar na 3 cd's hangt het toch wel serieus de keel uit. Eigen muziek luisteren ging niet omdat de muziek te luid stond. En dit de ganse nacht lang. Bovendien had ik mijn jasje vergeten in mijn grote rugzak, zodat ik de ganse nacht heb zitten kou leiden. Ik vond er niets beter op om oorstoppen in te steken, en te hopen dat de tijd snel voorbij zou gaan. UIteindelijk Ventiane bereikt. Het weer is volledig omgeslagen. Ik denk niet dat het 20 graden warm wal en het regent hier al 3 dagen behoorlijk stevig.
Ventiane maakt niet echt indruk op mij. Het is de grootste stad van Laos, ongeveer 220.000 inwoners, vlak aan de Thaise grens. Je hebt hier weer veel Franse invloeden en een koppel beroemde tempels, maar daar heb ik tegenwoordig geen boodschap meer aan. En het is moeilijk om op 1 dag een juist beeld van een stad te krijgen, zeker wanneer het slecht weer is. Achteraf hoorde ik dat er in Ventiane een bruisend nachtleven is, maar daar heb ik niks van gemerkt.
De volgende dag hebben we een nachttrein geregeld richting Bangkok. Dit wa wel een heel prettige ervaring. Iedereen heeft zijn eigen plekje waar hij horizontaal kan slapen. Er is een restauratiewagon, waar je kan eten en naar hartelust kunt pinten pakken en dit onder begeleiding van Thaise hitmuziek. We hebben er ook een Engelsman leren kennen die blijkbaar dezelfde vlucht naar Myanmar als ons geboekt heeft. Wegens nog niet volledig bekomen van de busrit de dag ervoren, ben ik maar vroeg onder de wol gekropen. De volgende keer dat ik mijn ogen opende reed de trein Bangkok binnen....

de nachttrein en zo

Bangkok dus... De eerste dag zijn we onmiddellijk naar het consulaat van Myanmar gegaan om onze visa's te regelen. Verder hebben we het overdag redelijk rustig aan gedaan . Wat markten bezocht, wat rond gehangen. Markten zijn hier in grote getalen. Zo kwamen we op de terugweg van de grootste markt van Bangkok een Thai tegen die ons door Chinatown leidde en de lokale 2de hands- en rommelmarkt heeft laten zien. Je kan er echt alles kopen. Van een tweede hands pompenbak tot pornoboekjes...

rondleiding door Chinatown aan 1 van de ontelbare eetstandjes

Chinatown

Kao San-road, de nachtmerrie voor iemand die een rustig avondje gepland heeft

Lokale markt

straatbeeld Bangkok

Het nachtleven is hier niet min. We zijn hier in Bangkok de 2 toffe Nederlanders uit Laos weer tegengekomen. Ze beleven hier de tijd van hun leven. Dit wil zeggen; uitgaan, uitgaan, slapen en uitgaan. De eigenaar van een plaatselijke pub ging ons een avond meenemen naar plaatsen waar enkel de lokale Thai komen feesten. Dus wij met een man of 8 naar een eerste feesttent. Ik denk dat je het een beetje kunt vergelijken met feestzaal de Lorca of zo. Met een locale band die optreedt. Goede muzikanten trouwens, vergezeld door een paar janetten om te dansen. Het bandje speelt af en toe een Thais feestnummer, waarbij iedereen snel naar de dansvloer loopt om uit zijn dak te gaan. Een volgend nummer is dan weer heel ingetogen, waardoor iedereen de dansvloer opnieuw verlaat. En dan... een special act. Een stuk of 20 jongens, haartjes allemaal netjes in de plooi en allemaal hetzelfde matrozenpakje aan, komen even een gek dansje opvoeren. Komisch... Verder heb ik de ganse avond zitten dansen. Op het einde werden we door de band bij hun geroepen. We moesten (onder trommelgeroffel) zeggen waar we vandaan kwamen. En dit onder groot jolijt van de Thaise aanwezigen.
De volgende club was een heel ander verhaal. Een club met vooral danspalen en meisjes van plezier. Dit hadden we niet echt verwacht.  De vrijgezelle Nederlanders vielen al gauw ten prooi aan een aantal vrouwen. Ze lieten er geen gras over groeien.... Ik moest goed mijn best doen om ze van mij af te houden. Uiteindelijk vond Beata en het Australische meisje de locatie niet tof. We zijn dan maar iets gaan eten en dan maar naar huis gegaan.
Achteraf hoorde ik van de Nederlanders dat het nog een geweldige nacht geworden was. Nog enkele discotheekbezoeken, veel drank en vrouwen...

De volgende avond, zijn we naar een jazzcafe geweest. De naam; the saxophone. Als je ooit in Bangkok bent; een dikke aanrader. Het eten en drinken was van hele hoge kwaliteit, heel gezellig ingericht en ik heb er super muziek gehoord. Eerst een jazz-band met drum, piano, contrabas, trompet, saks en schuiftrompet. Heel sterk en daarna een band, tjonge jonge wat een muzikanten. Van het sterkste wat ik de laatste tijd gehoord heb. Ik vraag me af wat die drummer zoal eet. Het was een Aziaatje van nog geen 50 kilo, maar hij wist wel van welk hout pijlen maken... Ik heb jammer genoeg geen foto's van het uitgangsleven. Ik heb geen zin om mijn camera te verliezen.


Overmorgen vertrekken we naar Myanmar. Er staat morgen nog iets heel tof op het programma. Ik hoop jullie nog te kunnen informeren hoe het geweest is vooralleer we Bangkok verlaten.

Groeten
Steven