avontuur 10; Ventiane - Bangkok

Hallo,

Hier een update.
Na een dag of 4 Luang Prabang was het tijd om richting Bangkok te reizen om onze visa's voor Myanmar te regelen. Deze reis werd opgespitst in 2 etapes, met een tussenstop in Ventiane, hoofdstad van Laos. Om tot Ventiane te geraken hebben we de goedkoopste bustickets genomen die we vinden konden. We betaalden 11 euro voor een nachtrit van ongeveer 12 uur. Aan de voorkant van de bus stond met grote letters; VIP-express. Dat zag er dus goed uit... De realiteit was echter anders. De volledige bus werd volgestouwd. In het gangpad werden zakken rijst gestapeld, die dan als zitplaats gebruikt werden voor de minder gegoede Lao. Op de plaatsen waar geen zakken lagen, werden krukjes geplaatst zodat de capaciteit van de bus nog extra verhoogd kon worden. Ik zat in een zetel aan het gangpad. Beata rechts van mij, aan het raam. Links van mij een hoop zakken rijst, met een oud vrouwtje erop. We waren nog maar nauwelijks vertrokken of de eerste overgeef-geluiden weerklonken in de bus. Het oude vrouwtje langs mij had zich gelukkig voorzien van een plastiek zakje. Blijkbaar, zo hoorde ik, kunnen de lokale oudjes moeilijk tegen busreizen, omdat ze dit toen ze jong waren haast nooit deden, en het dus ook niet gewoon zijn om te doen. Anyway, ze bleven maar overgeven, bij mij in de buurt. Gelukkig zette de bus-schauffeur wat luchtige muziek op, volumeknop op 10. Nu schalde er leuke Lao hitparade-muziek door de bus, een hele verademing. Enkel bij de pauzes tussen de nummers in, namen de braakgeluiden weer de bovenhand. In het begin was die Thaise muziek nog wel te pruimen, maar na 3 cd's hangt het toch wel serieus de keel uit. Eigen muziek luisteren ging niet omdat de muziek te luid stond. En dit de ganse nacht lang. Bovendien had ik mijn jasje vergeten in mijn grote rugzak, zodat ik de ganse nacht heb zitten kou leiden. Ik vond er niets beter op om oorstoppen in te steken, en te hopen dat de tijd snel voorbij zou gaan. UIteindelijk Ventiane bereikt. Het weer is volledig omgeslagen. Ik denk niet dat het 20 graden warm wal en het regent hier al 3 dagen behoorlijk stevig.
Ventiane maakt niet echt indruk op mij. Het is de grootste stad van Laos, ongeveer 220.000 inwoners, vlak aan de Thaise grens. Je hebt hier weer veel Franse invloeden en een koppel beroemde tempels, maar daar heb ik tegenwoordig geen boodschap meer aan. En het is moeilijk om op 1 dag een juist beeld van een stad te krijgen, zeker wanneer het slecht weer is. Achteraf hoorde ik dat er in Ventiane een bruisend nachtleven is, maar daar heb ik niks van gemerkt.
De volgende dag hebben we een nachttrein geregeld richting Bangkok. Dit wa wel een heel prettige ervaring. Iedereen heeft zijn eigen plekje waar hij horizontaal kan slapen. Er is een restauratiewagon, waar je kan eten en naar hartelust kunt pinten pakken en dit onder begeleiding van Thaise hitmuziek. We hebben er ook een Engelsman leren kennen die blijkbaar dezelfde vlucht naar Myanmar als ons geboekt heeft. Wegens nog niet volledig bekomen van de busrit de dag ervoren, ben ik maar vroeg onder de wol gekropen. De volgende keer dat ik mijn ogen opende reed de trein Bangkok binnen....

de nachttrein en zo

Bangkok dus... De eerste dag zijn we onmiddellijk naar het consulaat van Myanmar gegaan om onze visa's te regelen. Verder hebben we het overdag redelijk rustig aan gedaan . Wat markten bezocht, wat rond gehangen. Markten zijn hier in grote getalen. Zo kwamen we op de terugweg van de grootste markt van Bangkok een Thai tegen die ons door Chinatown leidde en de lokale 2de hands- en rommelmarkt heeft laten zien. Je kan er echt alles kopen. Van een tweede hands pompenbak tot pornoboekjes...

rondleiding door Chinatown aan 1 van de ontelbare eetstandjes

Chinatown

Kao San-road, de nachtmerrie voor iemand die een rustig avondje gepland heeft

Lokale markt

straatbeeld Bangkok

Het nachtleven is hier niet min. We zijn hier in Bangkok de 2 toffe Nederlanders uit Laos weer tegengekomen. Ze beleven hier de tijd van hun leven. Dit wil zeggen; uitgaan, uitgaan, slapen en uitgaan. De eigenaar van een plaatselijke pub ging ons een avond meenemen naar plaatsen waar enkel de lokale Thai komen feesten. Dus wij met een man of 8 naar een eerste feesttent. Ik denk dat je het een beetje kunt vergelijken met feestzaal de Lorca of zo. Met een locale band die optreedt. Goede muzikanten trouwens, vergezeld door een paar janetten om te dansen. Het bandje speelt af en toe een Thais feestnummer, waarbij iedereen snel naar de dansvloer loopt om uit zijn dak te gaan. Een volgend nummer is dan weer heel ingetogen, waardoor iedereen de dansvloer opnieuw verlaat. En dan... een special act. Een stuk of 20 jongens, haartjes allemaal netjes in de plooi en allemaal hetzelfde matrozenpakje aan, komen even een gek dansje opvoeren. Komisch... Verder heb ik de ganse avond zitten dansen. Op het einde werden we door de band bij hun geroepen. We moesten (onder trommelgeroffel) zeggen waar we vandaan kwamen. En dit onder groot jolijt van de Thaise aanwezigen.
De volgende club was een heel ander verhaal. Een club met vooral danspalen en meisjes van plezier. Dit hadden we niet echt verwacht.  De vrijgezelle Nederlanders vielen al gauw ten prooi aan een aantal vrouwen. Ze lieten er geen gras over groeien.... Ik moest goed mijn best doen om ze van mij af te houden. Uiteindelijk vond Beata en het Australische meisje de locatie niet tof. We zijn dan maar iets gaan eten en dan maar naar huis gegaan.
Achteraf hoorde ik van de Nederlanders dat het nog een geweldige nacht geworden was. Nog enkele discotheekbezoeken, veel drank en vrouwen...

De volgende avond, zijn we naar een jazzcafe geweest. De naam; the saxophone. Als je ooit in Bangkok bent; een dikke aanrader. Het eten en drinken was van hele hoge kwaliteit, heel gezellig ingericht en ik heb er super muziek gehoord. Eerst een jazz-band met drum, piano, contrabas, trompet, saks en schuiftrompet. Heel sterk en daarna een band, tjonge jonge wat een muzikanten. Van het sterkste wat ik de laatste tijd gehoord heb. Ik vraag me af wat die drummer zoal eet. Het was een Aziaatje van nog geen 50 kilo, maar hij wist wel van welk hout pijlen maken... Ik heb jammer genoeg geen foto's van het uitgangsleven. Ik heb geen zin om mijn camera te verliezen.


Overmorgen vertrekken we naar Myanmar. Er staat morgen nog iets heel tof op het programma. Ik hoop jullie nog te kunnen informeren hoe het geweest is vooralleer we Bangkok verlaten.

Groeten
Steven

avontuur 9; het vervolg...

Eens op de top aangekomen ontmoette ik 2 meiden, een Franse en een meisje uit Warschau, Polen. Ze stonden daar maar wat te zweten, en ze hadden wat schrik voor de afdaling. Ik heb ze dan maar - zoals een echte gentleman - naar beneden begeleid. Het Poolse meisje heet Beata, 31 jaar, antopologe en heeft al redelijk veel van de wereld gezien. Ze heeft een jaar vrijwillerswerk in Zambia gedaan, een jaar in Chicago gewoond en weet-ik-veel waar ze nog overal gezeten heeft. Anyway; een persoon die iets te vertellen heeft. De volgende dag hebben Beata en ik een vissersbootje van enkele locale vissers gehuurd, en zijn we de rivier opgepeddeld. Opnieuw; niet om te lachen. Beata wist niet hoe ze fatsoenlijk een roeispaan in haar handen moest houden, laat staan peddelen of het sturen van de boot. Gelukkig was Steven in vorm en geraakten we uiteindelijk, -moeizaam en al zigzaggend, vooruit. In de namiddag zijn we ergens op een eilandje gestopt voor pick-nick. Deze pick-nick bestond uit mango, watermeloen en ander fruit. Gelukkig hanteerde Beata het pattattenmes beter dan de roeispaan. Ik had deze keer moeite om haar te volgen met eten, terwijl zij schilde. Op het water was het een heel ander verhaal... In de late namiddag bereikten we een mooie zandbank. Hier zijn we aangemeerd, hebben we wat gerust, van de natuur genoten en na een fikse zwempartij zijn we terug stroomafwaarts gevaren. Het was een fijne dag....
Beata is van plan om volgende week richting Myanmar te trekken. Voor mij is dit - tot nu toe - de bestemming der bestemmingen. Ze zou het heel leuk vinden als ik haar vergezelde. Aangezien ik toch niks echt gepland heb, en ook zo weinig mogelijk wil plannen, is er weinig dat me tegenhoud. Zodus; volgende week woensdag stapt Steven samen met Beata de vlieger op voor een maandje Myanmar. Hoera...

Beata en Steven

Bootje varen

De dag na het bootje varen ben ik teruggekeerd naar Luang Prabang. Beata volgde pas de volgende dag. De boottoch was heel mooi. De rivier houdt een volledige economie draaiende. Vissers, goudzoekers, spelende kinderen... Op een gegeven moment stopte onze kapitein met varen. Ze hadden hem teken gedaan van aan de oever. Blijkbaar had een kennis van de kapitein net een dikke vis gevangen. Onze kapitein voer naar de oever en nam de vis mee de boot op. Waarschijnlijk een kadeau voor zijn schoonmoeder in Luang Prabang...Na acht uur varen eindelik Luang Prabang bereikt want ik begon kramp te krijgen. Veel beenruimte had ik immers niet op de boot.

rivier bedrijvigheid deel 1

rivier bedrijvigheid deel 2

onze kapitein met zijne vis

onze boot, zie ook onze kapitein die zijne vis naar binnen haalt

. Veel nieuwe dingen heb ik hier de afgelopen 3 dagen niet gedaan;.mijn blog wat bijgewerkt en met Beata rondgehangen. Vanavond nemen we de bus richting Ventiane, de hoofdstad van Laos. Na 1 nachtje Ventiane reizen we door naar Bangkok, waar we onze visa's moeten aanvragen. We hebben dan 3 dagen de tijd om Bangkok te verkennen en dan vliegen we naar onze magische bestemming....

avontuur 9; Nong Khiaw en Muang Ngoi Neua

Hier zijn we weer, beste bloggers,

Er is hier de afgelopen week in Laos weer 1 en ander gebeurd. Misschien niet zo dramatisch als de aardbeving in Japan, maar ook wel best de moeite.
Mijn vorige verslag eindigde met de mededeling dat ik de volgende dag Luang Prabang zou verlaten en de rivier zou opvaren riichting Nong Khiaw. Uiteindelijk ben ik nog een dagje langer gebleven en pas de volgende dag naar Nong Khaiw getrokken. Echter niet met de boot, maar met de bus. Ik ga dus stoppen met mijn plannen op voorhand uit de doeken te doen, want ze veranderen toch constant.
Ik ben nog een dagje langer in L Prabang gebleven omdat ik in zo een tof guesthouse verbleef, met hele fijne medereizigers bovendien. Daarom zou ik ook graag wat reclame maken over dit guesthouse; Luang Prabang backpackers hostel, near the old bridge;

• slechts 3,5 euro voor een overnachting in gerieflijke slaapzalen, varierend tussen 2 en 8 bedden per kamer.
• gratis drinkwater
• gratis koude- of warme doushe
• gratis koffie, thee, ontbijt en een gratis kaartje van luang Prabang
• goedkope wasdienst
• gratis internet
• gratis bananen

 Zodus allen daarheen!!!!

Steven en Lan, de eigenaar van de guesthouse, al poserend voor op de 'Belgische website'

De extra dag in Luang Prabang zijn we met een aantal mensen vanuit de guesthouse naar de watervallen gefietst. Het was voor mij de tweede keer, maar dat maakte mij niet uit. Deze keer ging ik erheen om wat in het water te ravotten. De fietstocht was niet om te lachen. Vooral als je weet dat mijn fietskompanen iedere dag meer dan honderd km afleggen op een soort van koersfiets, dan weet je dat ik met mijn 15 kg zware old-timer-mountainbike serieus heb zitten puffen. En ja hoor, de watervallen waren dolle pret. Ik voelde me weer 10 jaar oud; kapriolen makend, al slingerend aan een koord. Ik ben serieus aan het overwegen om later in mijne hof, langs mijn bamboo-hut en naast mijn petanque-baan, een slingerboom te installeren.

een mislukte salto-mortale vanaf de slingerkoord

een gelukte driedubbele salto met flic-flac

Die avond verder Vladimir's verjaardag gevierd en afscheid genomen van iedereen. En de volgende dag richting Nong Khiaw. Van de boot nemen kwam niet veel meer in huis. Te laat opgestaan (zoon van Yvo, weet-je-wel?) Dan het plan maar veranderd. Met de bus opgaan; goedkoper en sneller bovendien. Op de heenweg zou ik de boot nemen. Dan zou het stroomafwaarts zijn, dus ook een pak sneller en evenveel gezien.
Nong Khiaw is een klein dorp met ongeveer 200 huizen. Er is 1 asfaltbaan en 1 zandweg. Het dorp zelf heb je dus vlug gezien. Bij mijn verkenning stuitte ik op de voorbereidingen van een trouw. Ik werd vriendelijk uitgenodigd om die avond mee te komen feesten en dansen. Dat zag Steven meteen zitten. Ik wandelde verder. Op de brug over de rivier stonden heel wat mensen naar beneden te staren. Ik dacht; waarschijnlijk hebben ze een dikke vis gevangen of zo.... Neen hoor, er was die namiddag een jongetje van 12 jaar oud verdronken in de rivier. Hij lag daar opgebaard in een net-in-elkaar-getimmerde doodskist, familie en vrienden treurend erbij. Misschien heeft de familie een varken te weinig geofferd??? Nee, het was best wel triestig. En wat een tegenstelling, aan de ene kant van het dorp wordt een groot feest geprepareerd, aan de andere kant wordt een begrafenis voorbereid. Maar eigenlijk verbaast het me niks dat er af en toe kinderen verdrinken. De kinderen zitten hier al vanaf 3-4 jaar in het water, en er is nooit een volwassene bij. De kinderen worden hier vooral door andere kinderen opgevoed. En dan gebeuren er natuurlijk af en toe ongelukken...
Wat het trouwfeest betreft; geen kuskes- of vogeltjesdans hier, maar wel heel ingetogen, gecontrolleerde dans. Misschien dat het ongeval van deze namiddag er voor iets tussen zat. Ik vond me er niet op mijn plaats als toerist en heb maar wijslijk besloten om me buiten de feestelijkheden te houden. En ik herinner me ook de legendarische locale Bart Peeters, die de trouwmuziek aan elkaar praatte.

Nong Khiaw City

Op het dorpje zelf ben je snel uitgekeken. De omgeving is echter schitterend. Scherpe karstrotsen, bamboobossen, vele grottencomplexen en kleine dorpjes. Keuze genoeg om enkele dagen te vullen. Toeristische atracties zoals kayakken, rotsklimmen of trekking zijn hier vreemdgenoeg heel duur (naar Lao-maatstaven), dus dat doen we lekker niet. In de plaats heb ik een mooie wandeling gemaakt naar een nabijgelegen dorpje. Wat me hier in Laos ook opvalt zijn de vlinders. Je treft ze in alle maten en kleuren aan. Ik hoop er nog een aantal te kunnen fotograferen. Verder is het ook frapant dat de honden hier niet vechten met katten en maar al te goed beseffen dat ze geen kippen of eenden moeten lastigvallen. Anders belanden ze misschien zelf in een kookpot. Ook zijn ze precies instinctief aangepast aan het verkeer. Ze doen geen domme dingen met autos of motors in de buurt. Ik heb uiteindelijk 3 nachten doorgebracht in Nong Khiaw. Dan heb je het hier echt wel gezien. Initieel was ik van plan om terug naar Luang Prabang terug te keren. Maar uiteindelijk heb ik beslist om door te trekken naar Muang Ngoi Neua. Een dorpje dat stroomopwaarts ligt en enkel bereikbaar is per boot. Ik heb me die keuze niet beklaagd. Ik kwam terecht in een waar paradijs. Geen auto's of motorfietsen, geen internet, compleet afgezonderd van de wereld, enkel 1 zandweg, slechts 3 uur stroom per dag. En de omgeving; ongelofelijk, zo mooi. Opnieuw dezelfde rivier die het dal diep heeft uitgeslepen tussen de karstrotsen. Het volledige dorp is afgestemd op de rivier, en ook wel op de toeristen. Alles moet aangevoerd worden via de rivier; van bakken bier, zakken rijst tot varkens. Muang Ngoi is de eerste plaats waar ik 100 procent tot rust kwam. Ik had hier tijd om te lezen, te schrijven, wat te wandelen en de omgeving te verkennen. En een hangmat voor mijn bungalow, met uitzicht over de rivier was mooi meegenomen.

uitzicht vanaf mijn bungalow in Muang Ngoi

de hoofdstraat van Muang Ngoi Neua

Een dag ben ik met een stel Grieken de omgeving gaan verkennen, wat grotten en dorpjes bezocht. Een andere dag vooral gelezen (de hemel van Hollywood - Leon de Winter, aanrader) en een derde dag op mijn eentje gaan wandelen en een rotsformatie beklommen met mijn slippers ( niet zo een goede schoeisel-keuze). Het was niet zo een lange beklimming, maar best wel zwaar. De beloning op de top was groot. Je kan zelfs haarst spreken van een magische plek. En toen gebeurde heb. Een magische moment op een heel speciale plek te midden van een paradijslijke omgeving...... 

een mooi staaltje van ontbossing ten behoeve van de rijstetende medemens



omgeving Muang Ngoi Neua



Steven bijna op de top van de magische berg

Wordt vervolgd....

Luang Prabang deel 2

Hallo,

De afgelopen dagen heb ik het wat kalmer aan gedaan. De boog moet niet altijd gespannen staan, niet waar? ;-)

Zoals reeds gezegd heb ik mij een badmintonracket aangeschaft en speel ik hier 's avonds bij de lokale club. Hier loopt serieus wat talent rond. Maar ja, dat kan ook niet anders, want er zijn er veel die elke avond komen badmintonnen. De veren shuttles krijgen we van de club. Een avondje badminton kost 6000 kip. (omgerekend 0.5 euro).
Nu we toch over sport bezig zijn, ik ben in Luang Nam Tha op een groepje Lao gebotst die aan het petanquen waren. Ik werd vriendelijk uitgenodigd om mee te doen. Het eten en Lao-bier kreeg ik er ook bij. En het petanquen ging me eigenlijk heel goed af. Ik heb met mijn medespelers elke wedstrijd gewonnen en de Lao keken soms met verbazing naar mijn worpen. Misschien is het beginnersgeluk, ofwel heb ik echt talent. Ik ben dan ook sterk aan het overwegen om later in mijn hof, naast mijn bamboo-hut een petanquebaan aan te leggen...

voetvolley in Lopburi

Ik ben eergisteren van jeugdherberg veranderd. Het kost me nu ongeveer 3.5 euro per nacht, ontbijt inclusief. Er lopen een paar heel interessante mensen rond. Zo is er een duitse beroepstriatleet, die elke dag 150 km fietst (met 30 kg bagage bij), tussendoor eens een uur in de rivier gaat zwemmen en ook nog eens kweenie-hoeveel kilometer loopt. Tjonge jonge wat een beest. Verder nog een Ierse fietser die ongeveer de route van Bert en Melanie op zijn eentje aan het afleggen is. Hij heeft heel veel gevoel voor taal. Hij heeft op een maandje tijd redelijk Vietnamees leren spreken en nu is hij de taal van Laos aan het studeren. Er zit ook nog een Nieuw-Zeelandse filmmaker, 25 jaar oud, ook met de fiets, en al zo goed als heel de wereld gezien. De verhalen die ik van deze mensen al te horen heb gekregen...ongelofelijk... deze mensen leven echt...

Ik ben gisteren, samen met een Nieuw-Zeelands en Australisch koppel naar de watervallen gaan kijken, zo een 30 km van Luang Prabang. Het regende een beetje. We waren nog maar net uit de stad vertrokken en plots een harde knal. Platte band.We stapten uit en plots opnieuw een harde knal. Zo een vijftig meter verder waren twee motorrijders frontaal op mekaar geknald. De twee bestuurders lagen knock out op straat. Van de plaatselijke bevolking reageerde niemand. Wij naar het ongeval toegelopen. Ik heb de wrakstukken en de motors van straat gehaald terwijl de 2 jongens zich om de gewonden bekommerden. Ze hadden gelukkig beiden een opleiding eerste hulp gevolgd. Eentje van de 2 bestuurders zijn helm was serieus beschadigd. Na verloop van tijd kwamen ze wat bij. Eentje heeft denk ik niks gebroken en enkel een zware hersenschudding. De andere voelde niks in zijn dij en zal ook wel een hersenschudding hebben. Even later kwam de politie. We vroegen om ze naar het ziekenhuis te brengen. De agenten lachten er eens mee. Ondertussen was de band vervangen en konden we onze weg naar de watervallen verderzetten. Over de watervallen kan ik kort zijn. Het zijn tot nu toe de mooiste watervallen die ik ooit gezien heb. Als er een aards paradijs bestaat, dan zou het mij niet verbazen als dit in Laos ligt.

Morgenvroeg vertrek ik met de boot richting Nong Khiau. Het belooft een van de mooiste watertochten in Laos te worden. Jullie gaan waarschijnlijk een tijdje niks meer van me horen want het is maar een klein dorp, naar het schijnt, en ik denk niet dat internet daar al is uitgevonden.

groeten

ps; waar blijven de leestips?

Het leven zoals het is: 5 minuten Luang Prabang

Een agent komt over straat afgewandeld, de handen in zijn zakken en een liedje zingend. Plots neemt hij zijn fluit en blaast erop. Hij kijkt in het rond... Niks gebeurt... En begint dan maar met het touwtje van zijn fluit te spelen.
Een stel dikke toeristen, met veel te veel kleren aan strompelt voorbij.
Een tuc-tuc hier, een tuc-tuc daar.
Er passeren enkele brommers en een vrachtwagen.
De waterboer komt langs.
Twee verdwaalde monikken in oranje gewaad met de paraplu in de hand...
En ik drink eens van mijn thee.