Dien Bien Phu (Vietnam) - Muang Khua - Hat Sa - Phongsali Noord-Laos

Hallo iedereen,

Ik vertelde jullie dat de Vietnamees nogal opportunistisch en geldzuchtig ingesteld is. Bij wijze van voorbeeld, een verslag van mijn laatste 2 dagen in Dien Bien Phu, de laatste stopplaats vooralleer ik naar Laos vertrok.

Ik kom aan in het busstation van Dien Bien Phu, de historische stad waar de Fransen rond 1953 in de pan werden gehakt, en wat het einde betekende voor hun Indo-Chinese rijk (de kolonie van de Fransen). Een groot herdenkingsmonument op de heuvel in de stad valt onmiddellijk op, evenals de bromfietstaxies die mij aan het busstation staan op te wachten. Eentje spreekt me toe. Hij wil me naar een goedkoop guesthouse brengen, 150000 dong per nacht (7,5 dollar). Het is gebruikelijk dat guesthouses motortaxies naar een busstation sturen om klanten met een gratis taxirit naar het guesthouse te lokken. Ik stem toe. Eerst samen even bij een bankcontact gestopt om flappen te tappen en dan, hup naar de guesthouse. Deze zit vol. Dan maar naar een andere. Daar bieden ze enkel kamers voor 200000 dong aan, wat dus duidelijk niet de afspraak was. Na heel wat discussie in mijn beste Vietnamees met 'madam Vietnam', krijg ik een kamer tegen 150000 per nacht, voorwaarde; ik moet 2 nachten blijven. Ok, we have a deal. Bovendien is er gratis internet, altijd mooi meegenomen. Dan komt de motorfietstaxi en vraagt me 20000 dong voor de rit. Verdorie toch, hij heeft me liggen. Eerst zeg ik kortaf 'nee'. Maar hij blijft aandringen. Ik zeg hem; als je me nu naar een goed restaurant brengt, geef ik je 20000 dong. En hopsakee, even later zit Steven ergens in een lokaal restaurantje overheerlijke Tofu in tomatensaus te eten, met een berg rIJst erbij.

De volgende dag ontmoet ik een Engels koppel met hun zoon, en nog een meid van mijn leeftijd. Ze zijn net in Dien Bien gearriveerd, komende van Laos. Ze vragen of ik een goed guesthouse weet. Ik vertel hun dat mijn guesthouse best wel ok is. Ze volgen mij, en de familie van 3 neemt een kamer tegen 300.000 dong per nacht. Het meisje vraagt me of ik bezwaar hem om mijn kamer met haar te delen, kwestie van kostenbesparing. Ik zie geen probleem. De eigenaar van het guesthouse ziet wel een probleem. Het meisje moet 80.000 dong betalen, terwijl het voor het guesthouse geen extra werk zou betekenen als ze bij mij op de kamer zou liggen. Ik probeer nog met de patron te discussieren. Ik zeg hem; ik heb u 3 nieuwe klanten bezorgd, wat u 300000 dong per nacht oplevert, en het meisje mag niet gratis op mijn kamer slapen.... mooi is dat...  Hij begrijpt het niet of liever, hij wilt het niet begrijpen. Uiteindelijk raad ik het meisje aan om naar een ander guesthouse te gaan. Zo een gierige vrek wil ik niet meer laten verdienen. Het meisje vertrekt en de patron geeft mij de schuld. Het begon al toen ik een half uur op internet zat, dat vond hij te lang, en hij maakte een teken van betalen. Toen was het voor mij genoeg geweest, en ben ik de stad ingetrokken.
De volgende morgen moest ik op 4.45 u uit, voor mijn busrit richting Laos. De patron stond mij in de inkomhal op te wachten. De deur was gesloten, ik kon het guesthouse niet verlaten. Hij vroeg 30000 dong voor het internet. Nu begon ik stilaan lastig te worden. Ik zeg hem dat ik niet betaal. Vervolgens gaat hij mijn kamer inspecteren, en komt terug met een handdoek in zijn pollen. Hij beweert dat ik een handdoek gestolen heb. (er was trouwens helemaal geen handdoek op mijn kamer) Ik stond op het punt om de inhoud van heel mijn rugzak op zijn voeten om te kappen, maar zover is het gelukkig niet moeten komen. Toen hij zag dat ik hem wilde tonen dat ik geen handdoek had, informeerde hij bij zijn vrouw, die blijkbaar verantwoordelijk is voor de handdoek-bedeling. Na wat gemompel uit de slaapkamer van 'madam Vietnam', was het Ok, en mocht ik beschikken. Triestig portret... Uiteindelijk ben ik nog net op tijd voor mijn bus naar Laos.

Op de bus zit nog 1 Fransman, de rest is Lao of Vietnamees. Ik heb nu nog 2 (kleine) zorgen. 1; ik heb enkel nog maar Vietnamese dong, en 40 dollar voor mijn visum. In Dien Bien Phu kon ik mijn geld niet wisselen omdat de banken en wisselkantoren in het weekend gesloten waren. En 2; ik heb slechts 1 pasfoto terwijl je er 2 nodig hebt  voor je visum aan de grens met Laos. Wanneer ik de jonge Fransman bevraag ben ik enigzins gerustgesteld. Hij heeft geen dollars, enkel wat dong en geen pasfotos. We bereiken de grens. Ik geef mijn pasfoto af en 36 dollar voor het visum (1 dollar verplichte fooi). Geen probleem blijkbaar dat ik maar 1 pasfoto heb. Mijn visum wordt mooi in orde gemaakt, maar dan vraagt de beambte met een brede glimlach 1 dollar voor de stempel. Ik betaal zonder morren... De Fransman is meer 'gekloot'. Hij moet 2 dollar betalen voor pasfotos en zijn visum betaalt hij in dong tegen een hele slechte wisselkoers. Uiteindelijk hebben ze zelfs geen pasfotos van hem genomen, maar als hij betaalt is het blijkbaar voldoende. Dan komt er een beambte op me af met de vraag of ik Vietnamese dong wil omwillelen in Lao Kip. Hij komt af met zijn wisselkoers.... De smeerlap... wou hij me daar even flink in't zak zetten. Ik ben blij dat ik weg ben uit Vietnam. De laatste dagen waren er te veel aan, met hun gelddrang en hun opportunisme.

Geef me dan maar Laos. Alles een versnelling lager en in vele gevallen zelfs stilstand. Het heeft de laatste dagen veel geregend en de weg ligt er modderig bij. Soms moeten we rivieren oversteken, terwijl een brug ontbreekt. Je ziet het water aan de trap van de busuitgang aan de binnenkant stijgen. En uiteindelijk het onvermijdelijke... De bus vaart zich vast op een modderige strook van de weg. Gelukkig weten de Lao van wanten, hoop ik. Want dit moet hun hier in het regenseizoen wel meer overkomen. De busassistent haalt een touw tevoorschijn en bevestigt het aan de achterkant van de bus. En dan alle mannen maar trekken.... En de bus plankgas achteruit. We worden bijna vergast door de uitlaatgassen en als resultaat; de bus 'dabt' zich enkel dieper vast. Ik had toch wel iets meer vernuft van die Lao verwacht... Maar haleluja, daar komt een toyota landcruiser aanrijden. Hoera. De koord wordt aan de landcruiser bevestigd en... maar gaaaas... Gevolg; een vastgedabde bus en een vastgedabde Toyota landcruiser. Daar stonden we dan te schilderen. Maar iedereen bleef goedgeluimd. De toyota kregen we uiteindelijk nog wel met mankracht uit de modder getrokken. En opnieuw 'haleluja', daar komt zomaar pardoes een bulldozer aangevaren, die uiteindelijk zonder veer problemen ons uit de pinibele situatie bevrijt. En we zijn weer onderweg, met enkele uren vertraging welliswaar, maar dat geeft niet. Op naar Muang Khua.

touwtje-trek

de verlossing nabij

aankomst in Muang Khua

deel 2

Uiteindelijk goed en wel aangekomen in Muang Khua. Het is een klein stadje aan de Nam Ou rivier. De rivier die ik in maart ook al bevaren, en bewonderd heb. Maar het water ziet er heel anders uit dan 4 maanden geleden. Hij kleurt koffiebruin, en er stroomt veel meer water door de overvloedige regen. Ik hou van zulke dorpjes aan een rivier. Niet veel te beleven, maar toch vind ik het super. s Avonds een beetje petanquen met de locals. De verliezer betaalt een rondje Lao-bier. EN ik was deze keer niet in form. Een boekje lezen op het balkon, met zicht op de rivier. Meer moet dat niet zijn. (trouwens, een dikke leestip; emergency sex, over NV-missies in Kosovo, Haiti, Cambodia, Rwanda en Somalie, straffe kost). Ondertussen heb ik de fransman wat kip geleend, want er is geen bankcontact hier.

Na 3 dagen Muang Khua besluiten we met de boot stroomopwaart te trekken, richting Hat Sa, in de buurt van Phongsali. Het is een hele mooie boottocht, van ongeveer 8 uur. s Avonds komen we in Hat Sa aan. Er is geen busvervoer meer richting Phongsali, dus zijn we verplicht in Hat Sa te overnachten. Er is 1 vrouwtje dat een kamertje aan ons aanbiedt, maar het kamertje lijkt meer op een kippenkot dan op een slaapkamer (geen bed, geen ramen, enkel een paar kussens op de grond in een ruimte van 3 op 3). Bovendien vraagt ze te veel geld voor het kamertje. We besluiten een plek onder te sterrenhemel te zoeken, en die vinden we op de verlaten marktplaats. We installeren ons muskietennet en slapen op wat bamboe-riet. Ik plug mijn oorstoppen in, en hoor niets van het geritsel van al de vreemde insecten en ongedierte in mijn buurt. s Morgens wordt ik wakker en er staan een stuk of 10 kinderen naar me te staren. Blijkbaar een interessant gegeven; een slapende blanke man. Een paar kippen verschrikken zich als ik beweeg. We ontbijten en nemen de bus richting Phongsali. En daar gaan we weer. Wegversperring. Bulldozers zijn bezig met de weg vrij te maken, die vol met brokstukken en puin ligt. Ik denk dat ze de weg aan het verbreden waren. Alleszins, al het verkeer moest wachten. Vrachtwagens die ik enkele uren eerder in Hat Sa zag vertrekken stonden er ook te wachten, en ik vreesde voor een lang oponthoud. Maar al bij al viel het nog mee. Enkele uren later waren we weer onderweg naar Phongsali.

Hat Sa-haven

Hat Sa-haven 2

bulldozer kijken

bulldozer kijken deel 2

Phongsali is tof. Maar eigenlijk ik er niks te beleven. Het is een provinciehoofdstad net ongeveer 14000 inwoners. Het ligt op een hoog plateau op ongeveer 1500 meter hoogte. Je hebt er een heel mooi zicht over de omliggende bergen en wouden. Rond Phongsali bevinden zich heel wat kleine dorpjes met minoriteitengemeenschappen.
Uiteindelijk vonden we een bankcontact, dus de Fransman zijn probleem was opgelost en ik kreeg mijn geld terug. De eerste avond gingen we een wandeling maken, en oh wat zag Steven? Twee badmintonnende mensen. Ik vroeg of ik mocht meedoen. Geen probleem. Ze nodigden me uit om om 17.00 u mee te komen spelen in de lokale sporthal. Wat ik natuurlijk meteen zag zitten. Zo gezegd zo gedaan, om 17.00 u stond Steven paraat met zijn racket in de hand. Het ging er losjes aan toe. Een paar spelers arriveerden met de sigaar in de mond. Maar er liepen ook een aantal fanatiekelingen rond, die elke dag kwamen spelen. Tjonge jonge, wat een techniek. Trouwens met ganzen-pluimen spelen is toffer dan met plastieken shutles. De badmintonclub heeft mij ertoe aangezet om wat langer in Phongsali te blijven. Ik ben er uiteindelijk 5 nachten gebleven, en ben haast elke dag gaan badmintonnen. Je maakt er wel grappige dingen mee. Ik was net een dubbel-spel bezig, toen er iemand de zaal kwam binnengewandeld. Zonder schroom wandelt hij in het midden van een wedstrijd het veld op. Eerst dacht ik dat het een drugsverslaafde was. Hij begroette iedereen met een boedha-groet. Hij liep meermaals pardoes in het net. Zijn ogen stonden op half zeven. Toen hij uiteindelijk weg was, vroeg ik om uitleg aan een medespeler. Bleek dat het de lokale dorpsgek was, die met een stuk in zijn voeten even was langsgekomen....

De Fransman is ondertussen vertrokken. Maar ik heb enkele nieuwe mensen ontmoet. Peter, een Australier van 51, maar nog bijzonder jong van geest, die de hele wereld heeft afgereisd, en Simon de hippie uit Montreal, en 'dikke Tony' uit Barcelona. Het is een grappig gezelschap. Een dag ben ik met Peter naar een minoriteitendorpje gewandeld, en wat me hier vooral opviel in de bergen; Vlinders. Ongelofelijk, in alle vormen en kleuren, ik heb zelfs een vlinder gezien met een spanwijdte van 25 cm, gene zever. Verder hebben we nog een berg in de buurt beklommen en een thee-fabriekje bezocht.
Een andere avond zijn we met enkele locals op stap gegaan. Naar de karaoke-bar, ole ole...
Veel engels-talige liedjes hadden ze niet. Maar oh we, wat zagen we daar.... Master of pupits van Metallica. Super. Dus Tony, Simon en ik Metallica aan het brullen in de karaoke-bar. Even later komt onze lokale metgezel zeggen, dat de andere bezoekers schrik van ons hebben..... grappig

badminton

vlinder 1

uitzicht

rups 1

mega-vlinder (ik schat zeker een halve kilo)

in het minoriteitendorpje

de waterbuffel uitlaten

deel 2

en uiteindelijk stoppen aan een badplaats

vlinders

markt van Phongsali

kermis van Phongsali

Phongsali city

Na Phongsali zette ik mijn reis verder richting Luang Prabang, alwaar ik Toon uit Hasselt zou ontmoeten. En weer van dat. Daarna reis ik stilaan terug naar Bangkok om daar Manuel van Leuven te ontmoeten en om mijn visum voor India te regelen. Ik vertrek dan rond eind juli voor mijn volgende avontuur; India....

onderweg naar Luang Prabang

onderweg naar Luang Prabang