Myanmar deel 3; waterfestival + Bagan

Hallo,

Blijkbaar is er een deel van mijn vorige post verloren gegaan. Ik denk dat het allemaal wat te veel was voor 1 post. Vandaar hier het 3de en laatste deel van de Myanmar-triologie.

de boedha grot

waterval 1 en waterpretpark

waterval 2

natuurpark in de buurt van waterval 2

Na Pyin Oo, was de tijd van het waterfestival aangebroken. The place to be voor het waterfestival is Mandalay. Een relatief jonge stad, gebouwd rondom een immens paleis. Het is de tweede grootste stad van Myanmar met ongeveer 1 miljoen inwoners. Je hebt er redelijk wat invloed van India. Verder is het een ruime stad, met brede lanen, die langs de grote slotgracht van het paleis gelegen zijn. Hier bevindt zich het episch centrum van het waterfestival. Rondom de slotgracht op de brede laan staan 10-tallen podia opgesteld, met elk hun eigen DJ of live-optredens. Grote pompen voorzien de mensen op het podium van water. Soms wel honderd mensen op het podium spuiten dan de mensen die op straat passeren nat met hun tuinslang of brandslang. De jeugd wordt daar wild van.... Gedurende 4 dagen rijden er trucks en open jeeps rond, volledig gevuld met jeugd. Ze rijden van podia tot podia om te dansen, nat te worden en zelfgestookte rum of wiskey te drinken. Na een paar uur zijn de straten veranderd in kanalen.De eerste dag werden we uitgenodigd om op een podium te komen feesten, en waar we ons helemaal mochten laten gaan met de tuinslang. Ik kon een brandslang bemachtigen. Veel toffer.....De tweede dag van het waterfestval geraakten we aan de praat met 3 oudere Birmezen. Ze nodigden ons uit om in hun jeep mee te rijden, en lekker nat te worden. Ze stelden ook voor om ons de volgende morgen te komen oppikken aan ons guesthouse. We stemden toe. De volgende morgen met een 3-tal Birmezen op pad. Ze hadden een ware metamorfose ondergaan. Hun oude kleren hadden ze gewisseld in een mooi hemd en stoffen broek. Hun mooiste gouden kettingen en andere juwelen hadden ze voor de gelegenheid ook maar boven gehaald. En dan maar rondrijden, van podia tot podia. Af en toe een pitstop aan een 'bierstation' (zo wordt een pub in Myanmar genoemd). Wanneer ik iets wilde betalen, weigerden ze dit. Namiddag zijn we samen naar een karaoke bar gegaan, waar ze luidskeels de Myanmar popsongs meezongen. Om 1 of andere reden vonden onze Birmese vrienden dat Beata op Shakira leek. We werden dan ook verplicht om Shakira te zingen, dat nummer van de wereldbeker in Afrika. Ik heb het maar op dansen gehouden. Stilaan werd het duidelijk, dat we te doen hadden met een paar rijkere Birmezen. Zo werden we uitgenodigd om te gaan zwemmen in een zwembad aan een hotel. De eigenaar van het hotel was een vriend van hun. Als klap op de vuurpeil, boden ze ons een geschenk aan. Beata kreeg een longee, een soort van draperie, dat je als rok kunt gebruiken. En ik kreeg een kapiteinshoed. Ik kreeg de bijnaam 'Prince William, en Beata was Mandalay Chakira. En de mannen maar constant die Afrika-hit van Shakira zingen. Alleszins, het was een lange, mooie en vermoeiende dag. s Avonds zetten ze ons braaf aan onze guesthouse af en ze stelden voor om ons de volgende dag opnieuw te komen uithalen. We bedankten echter vriendelijk. 1 dag was genoeg geweest.

het waterfestival vanaf een podium

het publiek heeft er zin in

3 Polen op het podium

feestje bouwen met de brandslang

De laatste dag in Mandalay zijn we naar Mandalay Hill gegaan. Dit is een berg net buiten de stad, met een mooi uitzicht over de streek. De berg heeft een groot aantal pagodes op zijn flanken. Boven op de top van de berg geraakten we aan de praat met een jonge Boedhistische monnik, die iedere dag naar de top ging, met zijn Engels woordenboek bij de hand. Hij sprak er met westerlingen om zijn Engels te verbeteren, en wij kwamen wat meer te weten over de gebruiken en leefwijzes van de jongen monnik. Toen we s avonds aan onze guesthouse aankwamen stonden onze Birmese vrienden ons op te wachten. We vertelden hun dat we die avond naar Bagan zouden trekken. Ze leken een beetje teleurgesteld. Een familielid van 1 van de vrienden had een guesthouse in Bagan. We mochten er gratis verblijven als we wilden. Hun genereusiteit was net iets te groot, we weigerden dit aanbod, maar we wilden wel in het guesthouse verblijven. Ze belden voor een reservatie en ze regelden dat een taxi ons om 5 u s morgens van aan het station in Bagan naar ons guesthouse zou brengen. En dan het afscheid. Ze werden haast emotioneel. Zo zei er eentje; don't forget us....

Mandalay Hill, de mensen wilden met mij op de foto, en wat een plezier hadden ze erin

foto samen met 1 van de 'vrienden', rechts van mij, samen met zijn tante en nonkel

De treinrit s nachts naar Bagan verliep vlotjes. Toen ik ergens in de namiddag wakker werd, stond ik volledig vol uitslag. Beata net van hetzelfde en ze had er nog een keelontsteking bij van al het water en de natte kleren op het waterfestival. We dachten dat de uitslag misschien afkomstig was van vervuild water op het waterfestival, of misschien was het een voedselvergiftiging. Anyway, Beata vertrouwde het niet en we gingen naar het ziekenhuis in Bagan. Een grappige ervaring. 2 verpleegsters ontvingen ons, ze brachten ons water en een stoel. De dokter was een heel aimabele man, plezant om mee te praten. Over koetjes en kalfjes, zijn dokterskwaleiten waren een ander verhaal. Hij stelde ons een aantal vragen, ook af en toe eens een dwaze vraag. En alles in het breed noteren.  Beata moest op het bed gaan liggen voor het onderzoek. De dokter was nog bezig een opstel te schrijven, dus nam ik van de gelegenheid bebruik om te doen alsof ik de dokter was en Beata ging onderzoeken. Ik denk dat mijn onderzoek beter was dan dat van de dokter. Ik heb ten minste nog in de keel gekeken, het enige dat de dokter gedaan heeft was de bloeddruk meten. Hij heeft zelfs niet eens van dichtbij naar de uitslag gekeken. Daarna belde hij naar zijn collega om te vragen wat hij moest doen. Zijn conclusie was; uitslag door het slechte water en hij schreef Beata wat pillen voor zonder handleiding. Ik bedankte voor deze vuiligheid. Ik vond de uitslag nog draaglijk, ook al jeukte het serieus. Achteraf bleek dat de uitslag afkomstig was van bed-bugs die in de trein naar Bagan zaten.
Bagan dus;  Bagan is bekend omwille van zijn 4000 tempels die op een kleine oppervlakte bij elkaar staan. Je kan het haast vergelijken met Ankor Wath in Cambodia wat betreft cultureel erfgoed. We huurden een fiets en hebben op het gemakske 2 dagen tempels bezocht. Na 5 tempels is het voor mij goed geweest. Maar de zonsondergangen, gezien over de immense vlakte, met al die tempels aan de horizon blijven ongelooflijk mooi.

tempels, tempels en nog eens tempels

Steven en tante nonneke

 Na Bagan namen we de bus naar Yangoon. En Beata vertrok de volgende dag. Ik volgde haar 1 dag later, dan was mijn vlucht goedkoper. Mijn laatste avond was ook memorabel. Ik had nog ongeveer 10 euro in lokale munt. Ik wandelde door Yangoon en ontmoete een jonge Birmees. Ik stelde hem voor om samen te gaan eten op mijn kosten, het geld mocht op. Tijdens onze maaltijd vertelde hij zijn levensverhaal. Uiterst boeiend en het was een intelligente kerel. Hij was 33 jaar oud. 13 jaar geleden zegde hij zijn familie vaarwel. Hij kon een doodcertificaat bemachtigen, veranderde zijn naam en ging ondergedoken in Yangoon leven. Hij zit in een soort van netwerk dat allerhande acties doet tegen het regime. Hij was bereid om zijn leven te geven. Na de maaltijd nam hij me mee naar zijn verblijfplaats in een Boedhistisch klooster. Hij liet me zijn brieven zien van vrienden over de hele wereld. En verder enkele stickers (zie volgende foto) die hij overal verspreidde. Zo vertelde hij dat hij heel vroeg in de morgen op de grote bel van de Shwedagon pagode, (DE toeristische trekpleister van Yangoon) volledig met stickers had bedekt, de politie kwam achter hem aan, maar hij kon nog net ontkomen. Het probleem was, hij had geen geld meer voor lijm. Ik heb hem heel wat dollars gegeven zodat hij de rest van zijn leven lijm genoeg heeft om zijn stickers te plakken. We namen afscheid, en ik heb nog steeds contact met hem.
De volgende morgen nam ik de vlieger naar Bangkok en ik keek met een bevredigend gevoel terug naar de afgelopen maand in Myanmar. Wat een geweldig land met fantastische inwoners.

stickers van de nobelprijswinnaar voor vrede, Aung Sun Shee