Indonesie 2012 -2013

Hier zijn we weer,

2 weken sluiting van onze betoncentrale + een hoop overuren die opgenomen dienen te worden. Ideaal dus voor een reisje. Deze keer gaan we naar Indonesië.
Ik vlieg eerst naar Phuket. Niet dat ik daar persé zijn moet, maar de vlucht is nu eenmaal het goedkoopst. Van daaruit ga ik proberen in Indonesië te geraken. Hoe? Goede vraag...
Maar eerst dus Phuket. Het doet deugd om terug inThailand te zijn. Een stralend zonnetje, lekker met de scooter rondcruisen, maagdelijke stranden en -niet te vergeten- het zalige eten. Het eerste wat ik gedaan heb bij mijn aankomst, zelfs vooraleer ik een verblijfplaats ging zoeken, was een Thaise curry binnen smikkelen. En dat het gesmaakt heeft... Tot zover het positieve, want voor de rest is Phuket waardeloos. Vooral sekstoerisme en commercie. Je kan geen bar binnengaan of er komen Thaise meisjes op je af. Eerst vragen ze: 'You wanna play game?' Ik weet niet goed wat ik daarop moet zeggen... Uiteindelijk haalt ze 'vier op een rij' boven... Hoera, dat spelletje ken ik ook. Na 5 spelletjes begin ik lichtelijk verveeld te geraken. Het meisje heeft het blijkbaar doorzien en vraagt me: 'you wanna play balls?' 'Nou', denk ik, ze laat er ook geen gras over groeien... Maar dan wijst ze naar de pooltafel, voor een potje biljard. En verdorie die vrouwen kunnen overweg met zo een keu... Niet normaal... Maar goed, de rest ga ik u allemaal besparen. Bij de terugkomst in mijn hotel word ik vreemd bekeken door de concierge. Blijkbaar is het vreemd wanneer je geen meisje mee naar huis neemt.
Ik blijf 3 dagen ik Phuket. Kwestie van mij jetlag te verwerken en het vervolg van mijn reis uit te stippelen. Ik beslis naar Sulawesie te gaan, vroeger Celebes genoemd. Het is een Indonesisch eiland ter grootte van Frankrijk en ligt rechts van Borneo. Het staat bekend om zijn mooie natuur, lekker eten, weinig toerisme en bovendien regent het er minder tijdens deze tijd van het jaar. Ideaal.
Eerst vlieg ik naar Kuala Lumpur -de hoofdstad van Maleisië, waar ik 3 nachten verblijf en daarna vlieg ik naar Makassar, de hoofdstad van Sulawesie.

Kuala Lumpur heeft wel iets. Het is een heel propere, moderne stad met veel groen. Rijk ook, overal bouwwerven en de lokale betoncentrales draaien op volle toeren. HET hoogtepunt voor mij was het bezoek aan de petronas twin towers. Tot 2001 het hoogste gebouw ter wereld. Met zijn 88 verdiepingen en 451 meter hoogte, zo ongeveer het meest impressionante gebouw dat ik ooit gezien heb. Voor een 3-D zicht van de torens:
http://panoramas.dk/fullscreen3/f50_petronas.html

Wat ook tof is aan Kuala Lumpur zijn de Chinese en Indische wijken, waar je uitgebreid kan proeven van de Indische - en Chinese keuken. Wat minder tof is, is dat mijn fototoestel in mijn hotelkamer gestolen werd.

Petronas twin towers

Na 3 dagen Kuala Lumpur had ik het daar ondertussen ook weer gezien. Ik ben dan ook blij dat ik naar Sulawesie kan vertrekken. Ik heb het gevoel dat mijn reis nu pas echt van start gaat. Het vliegtuig landt rond 5 u 's namiddags op het vliegveld van Makassar. Het regent pijpenstelen. De straten staan blank en ik begin me zorgen te maken over het vervolg van mijn reis. Ik vrees ervoor dat ik een slechte periode heb uitgekozen om Sulawesie te bezoeken. In eerste opzicht heeft de stad niet veel te bieden. Veel vuilnis en weinig bezienswaardigheden. Ik koop me een nieuw fototoestel en we proberen er het beste van te maken. Gelukkig verbetert het weer en wat me opvalt: de mensen zijn zo vriendelijk en behulpzaam. Op een gegeven moment word ik op straat aangesproken door een jong gastje van rond de 18 jaar, Rudi genaamd. Hij biedt me gratis zijn diensten aan om me rond te leiden in Fort Rotterdam. In eerste instantie reageer ik argwanend. Kan ik hem vertrouwen? Wanneer hij me vertelt dat hij zijn Engels probeert te verbeteren om zo kans te maken om in de internationale zeevaart terecht te komen, besluit ik hem te volgen. Hij leidt me rond in Fort Rotterdam en brengt me daarna naar zijn leraar Engels - mister Lala genoemd - die altijd rondhangt aan fort Rotterdam. Zijn fulltime bezigheid is schaken met zijn vrienden. Mister Lala is een toffe peer. Bovendien is hij in het verleden een gids geweest en kent hij Sulawesie uit zijn broekzak. Hij nodigt me die avond bij zijn thuis uit om te komen eten. Dan kon hij me ook wat reistips geven. Ik stem toe en bezoek hem bij zijn thuis. Mister Lala is een uiterst aimabel man. Hij biedt me zelfs aan  om te blijven slapen, maar ik had helaas al een slaapplaats vastliggen. Mister Lala is eigenlijk een prins. Zijn grootouders waren koningen. Hij heeft 11 vrouwen en waarschijnlijk zoveel kinderen dat je er 2 voetbalploegen mee kunt vullen. Bovendien kan hij als de beste vertellen. Je blijft aan zijn lippen gekluisterd en wanneer hij lacht, kom je zelf niet meer bij. Het klinkt zoals de lach van Alain (protput) Vandam uit het eiland, maar dan dubbel zo luid. Ik drink nog een theetje, babbel de ganse avond met mister Lala en de studenten die ook in hetzelfde huis verblijven en ik spreek met Rudi af (ook 1 van de studenten) om me de volgende dag te komen oppikken aan mijn hotel. Het was een leuke dag.

Mister Lala met zijn wit hoedje

 De volgende dag komt Rudi me met de scooter oppikken. Hij is mijn gids van de dag. We gaan ergens in een klein lokaal restaurantje eten, bezoeken de haven van Makassar en het plaatselijke 'Bokrijk'. Ik betaal de benzine en zijn eten en hij verbetert zijn engels. Goede deal.

houten 'handgemaakte ' schepen in de haven van Makassar

straatbeeld Makassar

De volgende bestemming is Tana Toraja (of Toraja-land). Het is een gebied in Zuid-Sulawesie. De meeste Torajanesen zijn in de koloniale tijd tot het christendom bekeerd, maar veel van de oude religieuze gebruiken en gewoontes (zoals voorouderverering) leven voort tot op de dag van vandaag. Toraja-land staat bekend om de uitgebreide en kostbare uitvaartrituelen. Vele waterbuffels en varkens worden op deze festiviteiten ter ere van de overledenen geslacht. Soms zelfs met honderden tegelijk. Overledenen worden vaak een tijdje (gebalsemd) 'bewaard' in of bij het huis van de familie voor ze in speciale grotten worden geplaatst die zich in steile rotswanden bevinden. De doden worden omringd door houten beeldjes ter bescherming (die vaak enigszins lijken op de overledene zelf).

De huizen van de bevolking in Toraja-land hebben een bijzondere vorm. De met geometrische patronen versierde daken zijn gekromd en lijken wel enigszins op omgekeerde schepen.

In het busstation van Rantepao staat Frans mij 's morgens om 6 uur op te wachten. Frans is ook een student Engels van Mister Lala die de kerstdagen bij zijn familie in Toraja doorbrengt. Ik kan de komende dagen gratis bij zijn famlie logeren. En daar zeg ik niet neen tegen. Ik logeer in het huis van de overleden grootmoeder, waar momenteel ook nog een tante en haar kinderen verblijven. Het huis bevindt zich net naast de kerk van een klein dorpje, in the middle of nowhere, midden tussen de reistvelden, heuvels en bossen. Ik kom er volledig tot rust. Ik speel wat badminton met de kinderen, bezoek een uitvaartritueel en ik maak samen met Frans daguitstappen met de brommer.

Meer moet dat niet zijn.

mijn verblijfplaats

ons dorpje

de kinderen van het dorp, spelend met de 'knal-pijp'

de graanschuur van ons huis met de kinderen des huizes

De bomma van het liefje van Frans werd toevallig begraven op het moment van mijn bezoek. Ik werd dan ook uitgenodigd op de uitvaartplechtigheid bij te wonen en dat was een bijzondere ervaring. 4 dagen na mekaar werd er gezongen, gegeten en vooral buffels en varkens geslacht. Ze geloven dat de waterbuffels als een soort 'taxi' fungeren op de tocht naar het hiernamaals. Gaia moest eens komen kijken... Verder ben ik ook onder de indruk van de mooie architectuur.

levende varkens, wachtend op hun dood

de slachtplek

een buffel is er net geweest

de doodskist van de bomma

dans en zang ter verering van de doden

kennissen komen offers afleveren

Wat ik toffer vind, dan al dat geslacht, zijn de buffelgevechten. Nu dat er toch zoveel buffels aanwezig zijn,  wachtend op een zekere dood, kunnen ze evengoed gebruikt worden voor wat volksvertier, moeten ze gedacht hebben. 2 buffels die er ongeveer even sterk uitzien worden tegenover elkaar geplaatst en er wordt gehoopt op een gevecht. Meestal zet de zwakste buffel het op een lopen, vooraleer er van een gevecht sprake kan zijn. Maar na 5 keer proberen worden er toch 2 buffels gevonden die met elkaar de strijd aangaan. Best wel leuk om te zien, en dit alles zonder bloedvergiet of al te veel dierenleed. Verder best wel opletten wanneer zo een vluchtende buffel het publiek inloopt...

Frans en ik

een buffel loopt het publiek in

Op 1 van onze uitstappen zijn we naar begraafplaatsen gaan kijken. Rijke families plaatsen de doodskisten in nissen in rotswanden of grotten. Er worden dan poppen geplaatst die op de overledenen gelijken, om de begraafplaats te beschermen. Er is een regel: voor elke 8 (het juiste getal ben ik echter kwijt) geslachte buffels mag je een pop plaatsen... Soms worden de doodskisten op plateautjes tegen de rotswand geplaatst. Na verloop van tijd rot het houten plateau weg, waardoor de doodskist, met knoken en al, naar beneden tottert. Precies Indiana Jones toestanden.
Doodgeboren baby's worden in een nis in een boom geplaatst. Ze hopen dat het sap van de boom - dat uiteraard de boom doet groeien - ook de foetus laat groeien... Jammer genoeg was de boom die ik bezocht heb gestorven, omdat er zoveel nissen in de boom uitgekapt waren.

mooie rijstplateaus

stierengevechten deel 2

met de vlam in de pijp

gegraafplaats voor doodgeboren baby's, van 1 familie

begraafplaats van een rijke familie, let op het aantal poppen

Op een dag kwamen we toevallig uit op een zwemvijver met kristalhelder water. Een aantal kinderen heetten ons hartelijk welkom. Een manneke van een jaar of 10 vroeg me of hij van een overhellende rots - ik schat zo'n 8 meter boven de waterspiegel - in het water moest springen. 'Goed zot' en levensgevaarlijk, dacht ik. Ik zei dat hij het niet moest doen, maar hij was al vertrokken. Blijkt dat Frans zijn goedkeuring al had gegeven. Tot mijn grote verbazing was het manneke niet van plan om van de rots te springen, maar begon hij in de boom te klimmen die boven op de rots groeide. En van op een hoogte van naar schatting 15 meter, sprong hij, alsof het niets was naar beneden. En dat onder goedkeurend oog van de ouders, die ondertussen ook zijn komen kijken. Uiteindelijk dien ik 5000 Roepia te betalen voor het spectakel (0,5 euro)...

plons

eens laten zien hoe je moet 'knallen'

Frans en ik bij het afscheid

Zeven uur 's morgens: Ik sta aan het busstation te wachten op mijn bus richting Poso. Er wordt afscheid genomen van Frans. We spreken af dat ik hem in Belgie rondleid, wanneer hij ooit met een schip in België aanmeert. Hij vertelt me dat het zijn grote droom is en hij wordt er haast emotioneel van. Ik stap op de bus. Er volgt een tocht door de bergen en jungle van Sulawesie. Eindbestemming is Poso, een provinciestadje gelegen in midden Sulawesie. Er zit nog een toerist op de bus. Marcus, een Zwitser die al een jaar aan het reizen is en dezelfde richting uitgaat als mij. 10 uur 's avonds: we komen aan bij een guesthouse in Poso.  De eigenaar van het guesthouse vertelt ons dat er die dag 3 politieagenten vermoord zijn in een dorp, net voor Poso. In en rond Poso is het trouwens al langer onrustig. Sinds 1998 zijn er al meer dan 500 doden gevallen door rellen tussen Christenen en Moslims. Leven de religie...
Na een overnachting in Poso nog een dagje minibus richting Ampana, een havenstadje waar niks te beleven valt. De volgende dag gaat het met de boot van Ampana naar the Togean Islands. Een waar aards paradijs,  natuurpark en tevens eilandengroep waar ik kerstmis ga doorbrengen.

boottocht Ampana - Togean Islands

aankomst aan de haven

het bungalow - en duikresort

De Togean Islands zijn wereldberoemd omwille van zijn mooie onderwater fauna & flora. Het was dan ook de bedoeling om vaak te gaan duiken. We verbleven op het eiland Kadidiri. Het is een jungle-eiland, met aan de westkant van het eiland 3 bungalow resorts naast elkaar. Slecht enkele uren elektriciteit per dag en drink -en doushewater moet van elders aangevoerd worden. Ik betaalde ongeveer 13 euro per nacht, volpension. Het eten was er zalig. Iedere dag verse vis.
Per dag deed ik 2 duiken. Eentje in de voormiddag en eentje in de namiddag. De rest werd er wat gebiljard, geluierd, pinten gepakt en gesnorkeld. Er werd ook een daguitstap georganiseerd naar Una Una, en vulkaan die 20 km in zee ligt. Eerst werd er gedoken aan de voet van de vulkaan. Ik heb nog nooit zo een mooie en vreemde koralen als daar gezien. Vervolgens werd er gegeten op het strand van vulkaan en daarna nog een tweede duik.

aankomst op de vulkaan Una Una

de duikboot vertrekt voor een nachtduik

Marcus en ik net na een duik

Op een dag zijn we een meer gaan bezoeken. Niet zomaar een meer, maar een 'kwallen'-meer. Vroeger was dit meer verbonden met de zee, maar door een vulkaanuitbarsting is het afgesloten geraakt van de zee. De kwallen die zich in dit meer bevonden verloren hun natuurlijke vijanden waardoor ze hun gif-tentakels niet meer nodig hadden. Nu kan je daar rustig tussen de kwallen gaan zwemmen, zonder je zorgen te maken. En  het zijn er veel.... hééél veel....

het idylische 'kwallen-meer'

Kerstmis werd gevierd op het strand. Een kampvuurtje, de nodige palmwijn, gitaarke.... Gezellig. Mr Arak (genoemd naar de lokale palmwijn) maakte het weer bont. Iedere avond ging zijn kaars als eerste uit. Maar het was wel een gezellige peer. En 's nachts tot een gat in de nacht zeveren met de Indonesiërs die in het duikcentrum werkten.

links van mij mr Arak

hoe 'cool' kan je zijn...

strand Kadidiri

hutjes van zee-nomaden

nee, geen fotoshop

Na 5 dagen Kadidiri was het welletjes geweest. Ik had ondertussen de duikmicrobe goed te pakken. De volgende bestemming was Bunaken. Bunaken wordt gerekend bij de 5 top-duikbestemmingen ter wereld. Dit kon ik moeilijk laten schieten. Na een zware reis van 2 dagen, uiteindelijk in Manado aangekomen, van waaruit de boot naar Bunaken vertrekt. Manado is een stad van een half miljoen inwoners. Op zich is er niet bijster veel te beleven. Hetgene me meteen opvalt; het is er smerig. Van recyclage of een vuilophaaldienst is geen sprake. Alles gaat de gracht in en belandt zo wel op 1 of andere manier in zee. Ik word er niet goed van. Na 1 nacht Manado nemen we de boot naar Bunaken.

de ferry bij het verlaten van de Togean Islands

een visser maakt zijn vangst proper

afval in Manado

Bunaken is veel toeristischer dan de Togean Islands. Je hebt er een 10-tal duikresorts. Maar omwille van het regenseizoen is het toch niet zo druk. Opnieuw ga ik iedere dag duiken. De koraalriffen zijn ook weer bijzonder mooi, vergelijkbaar met the Togeans, maar qua waterfauna is het hier toch nog indrukwekkender. Zeeschilpadden, triggerfish, zeepaardjes, rifhaaien, murenes... ik zag het allemaal. Net alsof je in een mega aquarium duikt. Maar hetgene me echt droevig maakt is al het afval dat aanspoelt op het strand. Alles is afkomstig van Manado. Wanneer de stroming slecht zit, komt er een stroom plastiek langs, vergelijkbaar met een plastieke muur.... In Manado en Bunaken leven zoveel mensen van het duiktoerisme, maar ze beseffen niet dat ze hun kip met de gouden eieren aan het slachten zijn.

Nieuwjaar was legendarisch. Er bevindt zich 1 vissersdorpje op Bunaken. De Christenen leven aan 1 kant, de Moslims aan de andere kant. Het hele dorp heeft zich voorbereid op nieuwjaar. Overal staan muziekboxen en soundsystems buiten, de straten zijn verlicht met feestverlichting en iedereen heeft zich voor een fortuin aan vuurwerk aangeschaft. Sammi, Marcus en ik beslissen om nieuwjaar in het dorpje te vieren. We hebben het ons niet beklaagd. Overal werden we heel vriendelijk ontvangen, en we werden haast verplicht om palmwijn aan te nemen en op hun feestje te blijven. De hele nacht zijn we van plaats A naar plaats B getrokken en hebben we zitten dansen en feesten gelijk de beesten. Op een gegeven moment heb ik Sammi en Marcus verlaten en ben ik op mijn eentje het dorpje gaan verkennen. Stond daar ergens de ramen van de living open en weerklonk een muziekbandje. Ikke naar binnen en kreeg alweer een glas palmwijn toe geschonken. Ze vroegen of ik ook een instrument speelde. Ik bevestigde en even later zat ik daar tot groot joleit van de gasten mee te drummen op de grootste Indonesische hits. Ik zal het nooit meer vergeten....

honden van mijn resort

mega vlinder

duikboten in de mangrove van Bunaken

vogeltje aan een touwtje: zo zielig

ping pongen

Markus en ik, ergens in de late uurtjes

Sammi, Marcus en ik

De volgende 2 dagen meer van dat. Op 1 januari gaan groepjes jeugd - voorzien van muziekinsturmenten - van huis tot huis om vrienden en kennissen nieuwjaar te wensen. Bij iedere stop aan een huis worden er palmwijn en koekjes geserveerd. Wanneer alles op is wordt er afscheid genomen en de tocht wordt verder gezet. En dit tot in de vroege uurtjes.

Jesus, Maria, Sami, X, Marcus en ik

 4 januari: Ik neem afscheid van Marcus en Sammi, neem de boot naar Manado en de volgende dag vlieg ik naar Bali. Over Bali kan ik kort zijn. Mooi, maar ik hou er niet van. Australiërs komen er in grote getale naar toe om er goedkoop te feesten en te surfen. Het eiland leeft van het toerisme. Nu het regenseizoen is aangebroken, zijn er minder toeristen en dat betekent: minder werk. Gevolg is, dat je om de haverklap wordt aangesproken door werkloze taxi-chauffeurs of opdringerige verkopers. In 4 weken heb ik op heel mijn reis geen enkele bedelaar gezien. Op Bali zitten ze blijkbaar allemaal geconcentreerd.... Ik heb ook niet het gevoel dat dit reizen is, het is meer 'de toerist uithangen'. Maar ieder zijn ding natuurlijk....

Ik verblijf op Ubut. Het cultureel centrum van Bali. Er wordt veel 'kunst' verkocht, je hebt er dansvoorstellingen, tempels... Ik heb een brommer gehuurd en maak iedere dag daguitstappen. Zo bezocht ik een vulkaan en een aantal tempels. Trouwens, een tip voor mensen die van plan zijn ooit naar Bali te af te reizen. Schaf u eerst een internationaal rijbewijs aan, want de corrupte politie laat u serieus betalen....

een gekko jaagt in de nabijheid van een lamp

regen daalt neer op een vulkanisch meer

een Balinese dansvoorstelling

Ziezo, het zit er weer op. Het is goed geweest. Sulawesie is een dikke aanrader. Heel mooie natuur en hele lieve warme mensen. Bali vond ik minder, maar dat is ook een kwestie van van smaak en wat je zelf wilt tijdens een reis.
Ik denk dat dit mijn laatste bezoek was aan Zuid-Oost Azië. Buiten de Filipijnen heb ik ongeveer overal geweest. Maar ik ben al aan het denken aan een volgende reis. Misschien Iran of Zuid-Amerika. We zien nog wel.

tot in de pruimentijd

Steven