Myanmar; deel 1

Net voor het vertrek naar Yangoon, de hoofdstad van Myanmar, heb ik enkele spullen in Bangkok bij een kennis achtergelaten. Mijn badmintonracket en enkele reisgidsen heb ik hier niet vandoen. In eerste opzicht is er in Yangoon niet veel veranderd in vergelijking met 4 jaar geleden. Maar ik heb de indruk dat alles toch wel wat vuiler geworden was. Overal plastiek en afval. Geen enkele straatsteen ligt waterpas, wat een wandeling in het donker best wel een uitdaging maakt. Straatlampen zijn er immers niet. Soms ontbreken er straatstenen, en ligt de riool open. Hier wil ik niet in sukkelen, echt niet. We waren van plan om 2 dagen in Yangoon te blijven. De eerste dag hebben we het centrum wat verkend en wat door de straten gewandeld. We zijn naar een van de hoogste gebouwen van de stad gegaan voor een mooi overzicht van Yangon en verder hebben we een belangrijke pagode bezocht.
Een gewone wandeling, zonder een echt plan heeft hier veel verwondering tot gevolg. Je ziet hier beroepsactiviteiten die je niet voor mogelijk houdt. 1 persoon die een telefoon uitbaat, een man met een weegschaal... Verder het lokale straatleven, vele marktjes en vermaak op straat zoals hanenvechten, kinderen die spelletjes spelen. En iedereen loopt hier goedgeluimd rond...

straatbeeld Yangoon

uitzicht over Yangoon vanuit de Sakura Tower

de Shwedagon Pagode in de verte

Hanengevecht op straat, om de beesjes op te fokken spuwden de eigenaars op de kop van de hanen

een telefoonopperator, wegens het gebrek aan gsm worden deze diensten op straat aangeboden

spelende kinderen op straat

Een ander hoogtepunt in Yangoon is de Shwedagon pagode. Het is niet normaal wat hier aan edelstenen en hoeveelheden goud in dit tempelcomplex verwerkt zijn. Oorspronkelijk 2500 jaar oud, maar dikwijls herbouwd door vele aardbevingen. Er wordt gezegd dat er meer goud in de pagode verwerkt zit dan dat er goud aanwezig is in de schatkamer van Groot-Britttanie. Enkel in de top van de toren zitten al meer dan 5000 diamanten voor meer dan 2000 karaat aan gewicht. en helemaal bovenaan zit een exemplaar van 76 karaat. Er bevinden zicht 7 relekwieen van haren van Boedha in de shwedagon pagode en daardoor is het 1 van de heiligste plaatsen voor de Boedhisten.
We kregen een rondleiding van een enthousiaste monnik die zich spontaan aanbood. Zijn Engels was echter om te janken, ik verstond er niks van. En bovendien als klap op de vuurpijl ook nog eens de zonsondergang gemist door zijn uitleg. Daarna was het allemaal 'mooi' geweest en zijn we terug naar ons guesthouse getrokken.

Shwedagon pagode

boedhisten in gebed

 

Onze gids die toch zo hard zijn best deed

De volgende dag begon het avontuur pas echt. We hadden kaartjes gekocht om met de trein naar Kalaw te reizen. We opteerden voor een 'lower-class' ticket. Niet alleen een stuk goedkoper, maar ook een betere manier om contact te krijgen met de lokale bevolking. Om 4 uur s morgens stonden we aan het station van Yangoon. Terwijl Beata kaartjes probeerde te bemachtigen ging Steven de stad in om een voorraad in te slaan voor de reis. Papaya, eieren, wat vettige broodjes en een tros met 20 bananen was de buit. Het beloofde een helse tocht van 30 uren te worden terwijl ik de afstand schat op 400 km. De banken waren van hout en onze wagon zat afgeladen vol. We hadden ons net geinstalleerd op onze zitplaats toen 2 agenten binnenkwamen en onze plaatsen opeisten. Ik was al van plan recht te staan en ergens anders te gaan zitten, maar Beata vertikte het. Ze zei tegen de agenten; wij hebben voor deze plaatsen betaald, en wij blijven hier zitten. De ganse wagon keek ons met opengesperde mond aan. Ingaan tegen de ordehandhavende overheid.... dat waren ze blijkbaar niet gewend. Na heel wat discutie tussen de agenten onderling en met de kaartjesverkoper, haalden we ons gelijk binnen. 1 agent droop het af en moest tussen de andere passagiers gaan zitten, terwijl wij onze goede plaats mochten houden. De spoorwegen zijn in erbarmelijke staat. Het lijkt wel of je op een achtbaan zit. Voor eventjes is dat plezant, maar 30 uren... niet om te lachen. Bij de verschillende stopplaatsen komen mensen de trein op om fruit, drank en eten te verkopen. Dus honger en dorst hebben we niet geleden. s nachts was de reis het zwaarst. Het gangpad was niet meer toegangkelijk. Overal liggen mensen te slapen. De ene zijn voet in het gezicht van de andere. De andere zijn neus tegen de oksel van de ene. Gelukkig werd de trein goed verlucht. Alle ramen stonden open. Verder had ik geen halve vierkante meter meer om me te bewegen en last van krampen en slapende ledematen. Naarmate we dichter bij de eindbestemming aankwamen kwam de sfeer er goed inzitten. Sommige medereizigers begonnen wat feestliederen te zingen en mee te klappen. De wiskey die ze dronken zal er ook wel wat mee te maken hebben. Zeer moe, maar toch voldaan bereikten we tegen de middag Kalaw, nabij Inle-lake.

Onze agent in de trein, die alles een oogje in het zeil houdt

onze trein, inclusief starende Birmezen

onze trein, bij een pauze

een jonge Birmese medereiziger

aankomst aan een station, verkopers staan klaar met hun eetwaar

Bijschrift toevoegen

feesten en zingen in de trein, met heel de familie. Zoonlief slaapt liever

Kalaw was vooral een tussenstop. Na een dagje rust namen we de bus naar Nyaungshwe, vlakbij het Inlelake. Wederom geen pretje. De Birmezen (of is het nu Birmanen?)  presteren het om in een bus met 24 zitplaatsen, 40 personen binnen te krijgen. En desnoods wordt er nog 10 man op het dak van de bus gezet. Anyway, zonder kleerscheuren Inle-lake bereikt. Inle-lake is 1 van de 5 top-toeristische bestemmingen van Myanmar. Het meer is ongeveer 20 km lang en 5 km breed. Er leven heel wat minoriteiten gemeenschappen in huizen op stelten in en rond het meer. Het meer is dan ook levensbelangrijk voor de inwoners, niet alleen omwille van visvangst, maar ook omwille van landbouw. Het meer is maximum 5 meter diep. Hierdoor is het mogelijk om grote drijvende bamboo vlotten met bamboo-palen aan de bodem van het meer te verankeren, waar ze dan allerhande gewassen op kweken.
1 dag hebben Beata en ik een fiets gehuurd en hebben we de streek rond het meer wat verkend. Een andere dag zijn met een boot het meer opgevaren en de bedrijvigheden in en rond het meer gaan aanschouwen. Zo zagen we onder andere de floating gardens, verschillende dorpen, inclusief kloosters en pagodes en ten slotte hebben ze de lokale nijverheden bezocht. Zo waren er de paraplumakers, de zilversmeden en wevers van het speciale lotus-textiel en een sigarenfabriekje.
s Avonds hebben we een tof klein restaurantje gevonden. We waren de enige klanten. De uitbater had geschiedenis aan het unief gestudeerd. Hij durfde vrijuit babelen over de toestand in het land. Zijn ogen fonkelden toen we over de revoluties in Noord-Afrika vertelden. Hij zou graag in contact komen met gelijkdenkenden, maar dat is zo moeilijk. Je loopt altijd het gevaar dat je bespioneerd wordt.
De volgende dag zijn we heel vroeg opgestaan om met de bus naar Mandalay te reizen, maar dat verhaal is voor een andere keer.

Kalaw, met een processie voor nieuwe jonge monnikken

onze bus richting Nyaungshwe

gewiekste verkopers op de drijvende markten

strijken op grootmoeders wijze

een monnik aan het koken

paaldorpen op het meer

de drijvende tuinen, met de bamboo-verankeringen

de drijvende tuinen in de verte en mijn bootgezelschap

gegroet
Steven