Hallo,
Het is weer even geleden. In Myanmar was het onmogelijk om mijn blog bij te werken doordat de website beblokkeerd wordt door het regime. Eerst wil ik wat meer vertellen over het land, want voor de meesten onder jullie zal Myanmar 1 groot vraagteken zijn. Misschien weten jullie dat het in Zuid-Oost Azie ligt en misschien doet de cycloon Nargis van 2008, waarbij trouwens 140.000 mensen het leven lieten (meer dan bij de grote tsunami), wel een belletje rinkelen. Ook omwille van het feit dat ik het land reeds in 2007 bezocht heb en waarbij het een onvergetelijke indruk op me gemaakt heeft, zet me ertoe aan om eerst een aantal dingen te vertellen.
geschiedenis
Myanmar, vroeger Birma genaamd, heeft een bevolkingsaantal dat geschat wordt op 47,4 miljoen inwoners en het land is het grootste van Zuid-Oost Azie, Indonesie niet meegerekend. Vanaf halfweg de 19de eeuw tot de onafhankelijkheid in 1948 was het een kolonie van Engeland. Nadien braken er langdurige oorlogen uit tussen minoriteitengemeenschappen, die tot op de dag van vandaag nog niet opgelost zijn. Na een falende regering nam in 1962 generaal Ne Win de macht over. Dit was de start van s werelds langste militaire dictatuur. Het beleid is gebaseerd op xenophobie en complete afzondering van de rest van de wereld.
In de jaren 70 en 80 verslechterde de economie en de munt devalueerde snel. In 1988 brak een grote volksopstand uit, onder leiding van Aung San Sun Kyi (latere nobelprijswinnaar). Maar de vraag naar democratie werd door het regime hardhandig de kop ingedrukt. Tot ieders verbazing besloot het regime in 1990 nieuwe verkiezingen te organiseren. De partij NLD (National League for Democraty van Aung San Sun Kyi) won de verkiezingen met 82% van de stemmen. Het regime weigerde echter de macht over te dragen en Aug San Sun Kyi werd onder huisarrest geplaatst. Sindsdien wordt het regime vooral gesteund door China en naburige landen, die economische belangen met Myanmar hebben.
In 2007, net nadat ik het land voor een eerste maal bezocht heb, braken er nieuwe volksprotesten uit, omdat de brandstofprijzen plots 50% verhoogd werden door het regime. Het waren de eerste protesten sinds 1988. Opnieuw werden duizenden inwonders vermoord of tot dwangarbeid verplicht. In 2008 veroorzaakte de cycloon Nargis een ware ravage, met meer slachtoffers dan de grote tsunami, maar het regime weigerde hulp (en pottenkijkers) van buitenaf. Met mondjesmaat werd - door toenemende druk vanuit het buitenland - toch buitenlandse hulp getollereerd. Dit jaar waren er opnieuw verkiezingen. De generaal Ne Win zette een stapje opzij. Maar het regime blijft aan de macht.
Het gemiddelde jaarlijkse inkomen voor een Birmees bedraagt 1500 euro, maar er zijn er heel veel die het met 350 euro per jaar moeten stellen. Dit maakt Myanmar het 13de armste land ter wereld. Op gebied van gezondheidszorg is de toestand nog slechter. Per jaar gaat er 2.5 euro uit naar gezondheidszorg, per inwoner. Dit is het laagste bedrag van heel de wereld.
het regime probeert de bevolking onder controle te houden door ze bang te maken en door ze onwetend te houden. Zo wordt de media volledig gecontrolleerd en beheerd door het regime. In de kranten lees je niks anders dan goede daden van vooraanstaande militairen en artikels over de trots en kracht van de natie. Een SIM-kaart voor de gsm kost hier 1000 dollar. Dus enkel voor de rijken betaalbaar. Naar het buitenland reizen voor een Birmees is haast onmogelijk, je dient een immens bedrag te betalen om toestemming te krijgen. Slechts 0.1% van de bevolking heeft toegang tot internet. Verder heeft het regime overal spionen rondlopen, vergelijkbaar met de tijd van het communisme in Europa. De mensen durven zelfs niet over de politieke toestand praten in hun eigen familie...
Verder staat het regime economisch heel sterk. Thailand kocht in 2006 voor 2 miljard euro aan gas aan. India tekende in 2008 een overeenkomst om een zeehaven te bouwen aan de kust van Myanmar, ter waarde van 100 miljoen dollar, om de export naar India te bevorderen. China en Thailand gaan hetzelfde doen. Teak-hout, mineralen en edelstenen worden naar de buurlanden verscheept en het regime geeft voor grof geld aan China de toestemming om deze natuurlijke grondstoffen te delven.
En wat doet het Westen?
Bitterweinig. Na de protesten van 2007, met duizenden doden, legde het Westen economische sancties op. Edelstenen en teak-hout werden niet meer door de EU en VS ingevoerd. Maar dit heeft weinig resultaat. Nu worden de edelstenen naar Singapore of China verscheept en daar tot afgewerkte producten omgevormd en uiteindelijk toch aan de VS of de EU verkocht.
De enige manier zaarop de VS en EU het regime hadden kunnen raken, was een boycot van gas en olie, afkomstig van Myanmar. Maar dat doen ze natuurlijk niet. British Petroleum had bijvoorbeeld in 2006 voor 470 miljoen dollar in de olie- en gasindustie geinvesteerd in Myanmar....
De verenigde naties heeft al een aantal keer met het regime gepraat, zonder resultaat.
NGO's zoals artsen zonder grenzen, unicef werden tot voor kort haast volledig geboycot. Hier is gelukkig wat verandering in aan het komen.
Na dit alles vraag je je misschien af, wat ga je in hemelsnaam in zo een land vol misserie rondreizen? Het fijne is, als westerling wordt je hier door de bevolking met open armen ontvangen. We geven hun een gevoel dat hun land niet volledig vergeten is door de rest van de wereld. We kunnen hun nieuwe informatie bezorgen over bijvoorbeeld de opstanden in Noord-Afrika. Dit zijn gebeurtenissen die hun hoop geven....Verder is het een heel mooi en puur land, nog niet te fel door het westers kapitalistisch denken aangetast.
tot zover mijn inleiding
